Mart ayının başını iple çekerdik… Mahalle pastanesinin, üzeri brandayla kaplı dondurma makinesini açık görür görmez anlardık bir haftaya kalmaz,  dondurma çıkacaktır…

Çikolatalı, kaymaklı(hiçbir zaman içinde kaymak olmamıştır, sadece süt vardır), vişneli, çilekli, limonlu, karamelli ve içinde vanilya,üzüm,portakal kabuğu, yeşil kuru incir taneleri bulunan tutti-frutti…

Nesilden nesile de o dondurma kültürünün akacağını zannederdik…

Oysa 2000 ve 2010 kuşağı artık ne ‘Eskimo’yu, ne ‘Alaska Frigo’yu, ne de ‘Şokobuz’u hiç bilmedi, bilemeyecek…

Evet, kapitalist sistem, bizi o zamanlar sadece sinemalarda karşılaştığımız paket dondurmaların, tüm sektörü ele geçireceği bir sürece getirdi…

1984’lerde iki oyuncunun hakim olduğu dondurma sektörü, 1990’ların ortalarında beş oyuncuya, şu an ise irili ufaklı 20’ye yakın oyuncuya ev sahipliği yapıyor…

Ancak bu talihsiz durum, klasik dondurma makineleri ki, markası Nazillili Uğur’dur;  o dondurma makinelerinin yavaş yavaş yok olma sürecin beraberinde getirdi…

İstatistiği tutulan 1968-1990 arasında, Türkiye genelindeki pastanelerin dondurma satanlarının yüzde 99,7’sinin  klasik manada dondurma makinesi kullandığı tespit edilmiş. 1991-2000 arasında bu oran, yüzde 70’e, 2000-2010 arası yüzde 31’e, şu an ise yüzde 10,1’lere gerilemiş…

İşin ilginç yanı, söz konusu yüzde 10,1’lik kısmın bile ek olarak sektörel hazır dondurma da sattığı belirlenmiş…

Peki farkı ne?

Bir kere sektörel fabrikasyon dondurma, daha ucuza mal ediliyor ve daha hızlı üretiliyor. Misal, beş kilo çikolatalı dondurma için, en az bir buçuk saat ve en az 45 TL masraf gerekirsen, aynı oranda fabrikasyon dondurma, 10 TL’ye ve yirmi dakikada üretime denk geliyor…

Yine klasik usul  makine dondurması için, saf salep olmazsa olmaz iken, fabrikasyon dondurmada, pahalı salebin yerini, süt tzu hata nişasta alıyor ve bu da  ucuzculu oluyor…

Zaten tadından da, fabrikasyon dondurma ile, el yapımını anlıyor, ayert edebiliyorsunuz…